نویسندگان:
غلامرضا خرّمی – کارشناس ارشد گردشگری
سارا خرّمی – دانشجوی هتلداری
منشاء سفر به احتمالا زیاد در تاریخ گم شده است. اما به گفته زبان شناسان و بر اساس فرهنگ لغت مریام وبستر اولین بار کلمه سفر در قرن چهاردهم میلادی مورد استفاده قرار گرفته و احتمالا از کلمه فرانسوی “ Travail “ به معنی کار گرفته شده است.
این دوران از زمانی که بشر به هر دلیلی اقدام به سفر کرد آغاز شده است. اما از آنجا که اولین شواهد موجود برای برنامه ریزی سفر به حدود 500 سال قبل از میلاد مسیح باز میگردد ما تاریخ دوران باستان را از این زمان درنظر خواهیم گرفت. در این دوران بزرگترین امپراطوری های جهان شامل سه امپراطوری چین در شرق، ایران در مرکز و یونان و روم در غرب جهان شناخته شده آن زمان بودند. در ایران باستان این دوران همزمان با شکل گیری حکومت مقتدر هخامنشیان بوده است در این زمان به دلیل گستردگی سرزمین ایران به دستور داریوش بزرگ اقدام به دایر نمودن اقامتگاه هایی در فواصل مشخص درمسیرهای اصلی کشور نمودند تا مسافران و بویژه پیک های حکومتی (چاپارها) بتوانند با استفاده از این اماکن در سریع ترین زمان ممکن و امن ترین حالت مسیر سفر خود را از نقاط گوناگون کشور به سمت پایتخت حکومت طی کنند. در غرب نیز امپراطوری روم برای دسترسی به سرحدات شرقی خود که با سرزمین ایران هم مرز بوده است اقدام به ایجاد جاده ای سنگفرش نمود و در فواصل معین اقدام به ایجاد خانه هایی نمود تا مسافران بتوانند در طول سفر و در شب هنگام از آن ها استفاده نمایند. پس از میلاد مسیح به دلیل مذهبی شدن حکومت ها، صومعه ها از اهمیت بسیاری برخوردار شدند و از آنجا که در هر مکان از کشور صومعه ای برای عبادت مردم ساخته شده بود ، این اماکن که عمدتا تحت نظر سیستم مرکزی و هماهنگ با نظام حکومتی اداره می شد به بهترین مکان برای اقامت مسافران تبدیل شد. مسافرت در این دوران چندان امری عمومی محسوب نمی شده است. بیشترین مسافران را در این زمان سپاهیان، دولتمردان و تجار تشکیل می دادند.
اماکن اقامتی در دوران باستان دارای خصوصیت های ذیل بوده است :
• اکثرا مسافرخانه ها یا یک خانه شخصی بوده و یا صومعه ای محلی و یا میخانه ای که در طول مسیر و در دهکده ها و شهر ها مورد استفاده مسافران قرار میگرفته است.
• این اقامتگاه ها عمدتاً به صورت خانوادگی اداره می شده است.
• از لحاظ بهداشتی در سطوحی نه چندان مناسب قرار داشتند.
• هزینه اقامت در آن ها اندک و گاهاً رایگان بوده است.
• خدمات این اماکن به شدت محدود بوده است.
این دوران تا قرن هجدهم میلادی و زمان انقلاب صنعتی ادامه داشته است.